Ni manjeg mesta, ni većeg košarkaškog srca. Ni manje varoši, ni većeg košarkaškog centra. Ni manje sredine, ni veće ljubavi prema igri pod obručima. Tako se živi u Čajetini u poslednje tri ipo decenije.
Krajem sedamdesetih godina u malenoj Čajetini, leti se do duboko u noć mogla čuti košarkaška lopta na igralištu u parku. Upravo tu se rodila ideja o formiranju košarkaškog kluba. Uspesi na MOSI igrama bili su dobar razlog za to, ali su ljubav prema ovoj igri i istrajnost pionira čajetinske košarke, Seada Begovića, Radomira Rakovića i podrška Aleksandra Vasiljevića, koji je bio i prvi predsednik , bili ključni u nastanku kluba. U pomoć su pritekli i iskusniji košarkaši iz Užica. Klub je osnovan 16. septembra 1979. godine. U prvom prvenstvenom meču, odigranom u parku, 19.aprila 1980.godine Zlatibor je u okviru regionalne lige savladao Javor iz Ivanjice sa 70:56. Za Čajetince su igrali Raković, Đuričić, Tucović, Stojanović, Džambić, Aćimović, Sapun, Đoković, Božović, Radoš i Miloš Milutinović. Prvi trener bio je Dragan Tomović. Posle samo tri godine igre na betonu, pod trenerskom palicom Bata Lojanice, Zlatibor je osvojio prvo mesto na srpskoligaškom zapadu i plasirao se u jedinstvenu srpsku ligu. Utakmice su igrane u hali u Užicu.
U sezoni 1985/86 Čajetina je dobila sportsku dvoranu koja je bila tesna da primi sve zaljubljenike u košarku i svoj klub. Istinski praznik bio je 25.april 1986. godine kada je na oproštaju Radomira Rakovića od aktivnog igranja, gostovao Partizan. Na tom meču, Aleksandar Đorđević postigao je 31 poen. Zlatibor je veoma uspešno igrao u tada veoma jakoj jedinstvenoj srpskoj ligi, nekoliko puta osvajao Kup regiona, ali i uspešno organizovao turnire sa najboljim klubovima. Avgusta 1988. Na turniru u Čajetini Crvena Zvezda je u finalu pobedila sarajevsku Bosnu, a u borbi za treće mesto Prvi Partizan je pobedio domaćina. Korak od prve B lige Čajetinci su bili u sezoni 1989/90. U plej ofu sa čačanskim Železničarem, inače klubom pobratimom, igrala se majstorica u Čačku koju su domaćini dobili. Boje Zlatibora u ovoj sezoni nosili su: Slavko i Miodrag Milojević, Đuričić, Zindović, Vitorović, Aleksandar i Goran Pavlović, Jajčanin, Todorić, Simić, Knežević, Džambić, Pantović, Đoković, Mićević, Spasenić. Ekipu je vodio Nebojša Krčevinac. Na kraju sezone 1991/92 ekipa je ispala u niži rang, ali se već sledeće godine, predvođena sa klupe Rakovićem, a na terenu sa Džambićem i Slavenkom Marićem, vratila u staro društvo. Iz sezone 1993/94. pamte se utakmice u Peći, Kosovskoj Mitrovici, Beogradu, Kraljevu. Košarkaši Zlatibora bili su istinski prijatelji između sebe, ali su i sa svim protivnicima bili sportski prijatelji, a dvorana u Čajetini bila je neosvojiva tvrđava i za IMT i Zemun. U sezoni 1995/96 . Zlatiboru je nedostajala jedna pobeda da uđe u drugu ligu, umesto beogradskog Milicionera. Naredne sezona donela je plasman u super srpsku ligu, ali se dalje nije moglo. I sezona 1999/00. donela je plasman u super ligu, ali su Slavija i Javor bili bolji. Ekipu je vodio Miško Dimitrijević, a za reprezentaciju lige igrali su Pantović, Kaljević i Vidić.
U narednih pet sezona čajetinska ekipa je bila stabilan srpskoligaš, a za klub su nastupali momci iz Čajetine : Luković, Nedović, Pantović, Rajović, Tmušić, Didanović, Stamatović, Božić, Jeremić, Petaković, Rnjaković, Krsmanović, koji su izrastali u prave asove. Sezona 2006/07. je donela odlične rezultate a samo za 4 koša u međusobnom duelu bio je bolji Željo, koji je sa užičkom Slobodom otišao u B ligu. Utakmice u Čajetini sa Slobodom i u Čačku sa Željom i dalje se prepričavaju a sudijska nepravda bila je očita. Umesto Ilije Mićevića, tim je predvodio ponovo Miško Dimitrijević. Viši rang ponovo je napadnut za dve godine, kada je tim preuzeo Miško Milojević,a na terenu su dominirali Pantović, Ćitić, Todosijević, Nedović. U B ligu ,posle pobede u Čajetini ,otišla je Jagodina, a poslednjeg napada Zlatibora za pobedu i neme pištaljke sudije Ćirovića, sećaju se odlično navijači u Čajetini. Posle neuspešnih pokušaja za ulazak u viši rang, došlo je do slabijih rezultata i problema u radu kluba, tako da se u sezoni 2011/12. klub preselio u drugu srpsku ligu. Najstariji srpskoligaš se brzo konsilidovao i sa novom upravom, već sledeće sezone se ubedljivo vratio u prvu srpsku ligu. Od sezone 2013/14. ekipu predvodi sa klupe Vladimir Kaloperović, a sastav tima i agilni upravni odbor najavili su konačno ostvarenje sna i plasman u B ligu.
U proteklom periodu u klubu se stalno poklanjala pažnja radu sa mlađim selekcijama, a prva generacija koja se izdvojila bila je generacija 1971. godišta. Pantović, Radović, Pavlović, Miško i Slavko Milojević postali su oslonac tima, a uz su stasali i nešto mlađi Savičić i Simić. Sledeća generacija koja se izdvojila bila 1983. Godište i u njoj su se istakli: Stamatović, Rajović, Božić, Tadić, Tucović, Jeremić, Škodrić, Nikolić, Knežević, Vukajlović. Ova generacija tri puta je učestvovala na završnim turnirima prvenstava države. Dečaci rođeni 1994. godine osvojili su 2005. godine prvo mesto u Regionu šest, a u ekipi su bili: Kutlešić (juniorski reprezentativac), Vuković, Jevremović, Kuzeljević, Vasiljević, Milošević, Jovanović, Mlađenović, Božović, Radović, Žilović i Savičić. Trenirao ih je Strajin Nedović.
Kroz klub istinskih prijatelja, kakav je Zlatibor uvek bio, prošlo je mnogo izuzetnih igrača i trenera, a klub je obeležavajući 30 godina rada i promovišući biografiju Dragana Pejića-Čajetina pod obručima-za legende kluba proglasio Seada Begovića, Radomira Rakovića, Želimira Džambića i Duška Pantovića. Nemoguće je ne pomenuti majstore košarkaške igre koji su nosili dres Zlatibora, bez namere da nekoga zaboravimo, kakvi su bili: Aleksandar Pavlović, Slavenko i Oliver Marić, Vladimir Dragojlović, Dragan Savičić, Vladimir Đoković, Radenko i Aleksandar Aćimović, Đoko Lazović, Nebojša Kaljević, Dragan Ćitić, Petar Todosijević. U Zlatiboru je prve košarkaške korake napravio i Milovan Raković, igrač impozantne internacionalne karijere.
